Το απόρρητο ημερολόγιο του Τόλη Βοσκόπουλου!

"Γράφτηκαν πάρα πολλά για τη φτώχεια, την σχεδόν κακομοιριά της οικογένειάς μας"....

Τώρα που τα παιδιά μου μεγαλώσανε -είμαι πια γιαγιά- πολλές φορές με αγκαλιάζει το αίσθημα της μοναξιάς. Τότε ξαναφέρνω στο νου...

μου όλη τη ζωή μου, τα παιδικά μου χρόνια με τις αδελφές μου και τον αδελφό μου μετά, που δεν ήταν ούτε μίζερα ούτε δυστυχισμένα όπως έχω τόσες φορές διαβάσει στις συνεντεύξεις που έχει δώσει κατά καιρούς ο αδελφός μου. Ο πατέρας μας ήταν τόσο προκομμένος και δημιουργικός που ποτέ δεν θα άφηνε να πεινάσει η οικογένειά του».

Toυ Νίκου Νικόλιζα ( εφημερίδα News)

Λέξεις που γράφτηκαν με πένα. Λόγια που αποτυπώθηκαν με πόνο. Πόνο για τον αδελφό. «Το αίμα νερό δεν γίνεται» είναι μία από τις πολλές φράσεις που μπορεί να διαβάσει ο αναγνώστης στα τρία τετράδια-ημερολόγια ντοκουμέντο που σήμερα αποκαλύπτουμε για πρώτη φορά.

Αυτός ο πρόλογος δεν θα είχε μεγάλη σημασία αν τον έγραφε ένας απλός άνθρωπος, που δεν είχε ζήσει όλη σχεδόν τη ζωή του πλάι σε έναν ζωντανό θρύλο της πίστας. Έναν ερμηνευτή με τον οποίο μεγάλωσαν γενιές και γενιές και εξακολουθούν να τραγουδούν τα κομμάτια του ακόμα και σήμερα απ' άκρη σ' ακρη σε όλη την Ελλάδα αλλά και οι ξενιτεμένοι Έλληνες. Τον Τόλη Βοσκόπουλο, τον «άρχοντα της πίστας», που με τη στάση ζωής που κράτησε όλα αυτά τα χρόνια πέρασε στη σφαίρα του μύθου.

Η ζωή του Τόλη ήταν γνωστή λίγο πολύ σε όλους. Ή αν θέλετε ήταν γνωστά όσα ο ίδιος ο Τόλης επιθυμούσε να βγουν στο φως της δημοσιότητας, καθώς έχει αναμφισβήτητα χτίσει μια καριέρα με πολύ κόπο και μόχθο, δουλεύοντας από μικρό παιδί άλλοτε ως κομπάρσος σε θεατρικά έργα, άλλοτε ως πρωταγωνιστής στον κινηματογράφο, άλλοτε τραγουδώντας μεγάλες επιτυχίες (τυχαίο είναι ότι τον ονόμασαν «άρχοντα της πίστας»;) και άλλοτε υπογράφοντας εκπληκτικά τραγούδια ως συνθέτης. Ένα πολυσύνθετο ταλέντο που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει.

Ωστόσο, τα άγνωστα στοιχεία στη ζωή του μεγάλου Τόλη Βοσκόπουλου είναι αυτά που έχουν τη μεγαλύτερη σημασία. Αλήθειες πικρές, γεμάτες πόνο. Αλήθειες μοναδικές για έναν άνθρωπο που η Ελλάδα έχει υποκλιθεί πολλές φορές στο ταλέντο του.

Η Παναγιώτα Βοσκοπούλου, η μεγαλύτερη αδελφή της οικογένειας Βοσκοπούλου, για πολλά χρόνια έγραφε πάνω σε κιτρινισμένα από τα χρόνια τετράδια -πολλές φορές ανορθόγραφα και ασύντακτα- όλα όσα συνέδεαν τη ζωή της με αυτήν του Τόλη και όλης της οικογένειας Βοσκοπούλου. Γεγονότα που συμπληρώνουν το παζλ της ζωής του «άρχοντα της πίστας» και της οικογένειάς του. Πριν από μερικά χρόνια η Παναγιώτα Βοσκοπούλου έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών, αφήνοντας πίσω της τον μοναδικό αυτό θησαυρό. Τα τετράδια-ημερολόγιο με τη ζωή του Τόλη. Ξεκινώντας από τη μέρα της δικής της γέννησης μέχρι και το γάμο του αδελφού της με την Τζούλια Παπαδημητρίου.

Σήμερα η «News» για πρώτη φορά φέρνει στο φως τα άγνωστα χειρόγραφα της αδελφής του Τόλη Βοσκόπουλου αλλά και μερικά από τα στιγμιότυπα της ζωής του ιδίου που έχουν μείνει πλέον στην ιστορία, ξετυλίγοντας με τον τρόπο αυτό το κουβάρι της πολυτάραχης ζωής ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες καλλιτέχνες.

«Ήθελε να κάνει τον γιο»

Στα απομνημονεύματά της η Παναγιώτα Βοσκοπούλου, η οποία είχε γεννηθεί όπως η ίδια αναφέρει το 1923, δεν θυμάται τίποτα άλλο παρά τη μητέρα τους να βρίσκεται συνεχώς σε ενδιαφέρουσα κατάσταση μέχρι να αποκτήσει τον πολυπόθητο γιο, που ήρθε το 1940 και ήταν ο Τόλης. «Η μάνα μας -Θεός σχωρέστην- σαν κουνέλα, που λέει ο λόγος, έκανε πολλά παιδιά. Από μικρή που ήμουν, το πρώτο παιδί της οικογένειας, το μόνο που θυμάμαι πολύ καλά είναι τη μάνα μας έγκυο, μια ατελείωτη σειρά από γέννες. Τις πιο πολλές φορές, και δύο το χρόνο. Δηλαδή πριν σαραντίσει ήταν ξανά σε ενδιαφέρουσα. Από το 1923 που άρχισε να γεννάει, τη χρονιά της γέννησής μου, μέχρι και το 1940 που τελικά γεννήθηκε ο αδελφός μου ο Τόλιος- εμείς δεν τον λέμε Τόλη- γινόταν αυτό, χωρίς η μάνα μας να βαρεθεί ή να στενοχωρηθεί ποτέ ή έστω να αγανακτήσει μια φορά ή να πει: "Ε... Πάλι έγκυος! Κι άλλο παιδί;". Αυτό γινόταν γιατί όλα αυτά τα παιδιά ήταν θηλυκά. Και η μάνα μας πάλι ξανά και ξανά έγκυος μήπως και αυτή τη φορά είναι πιο τυχερή και γεννηθεί το πολυπόθητο αγόρι, που δυστυχώς δεν γινόταν, παρόλες τις προσπάθειες. Τώρα τι γίνανε όλα αυτά τα κορίτσια και γιατί είμαστε μόνο τέσσερις; Είναι απλό - πιο σωστό όμως είναι να πούμε τραγικό. Της μάνας μου της πέθαναν πολλά παιδιά. Τριών μηνών, δέκα μηνών, έξι μηνών, δύο χρονών. Της πέθαναν παιδιά μόλις γεννήθηκαν, γέννησε και παιδιά πεθαμένα και ακόμα και αποβολές και δύο ή τρεις εκτρώσεις έκανε, δεν θυμάμαι ακριβώς. Εδώ θα πρέπει να πω, πως όλα αυτά τα χρόνια, μέχρι που γέννησε τον αδελφό μου, εκτός από τις επαναλαμβανόμενες γέννες και εγκυμοσύνες, υπέφερε από άσθμα. Της πέρασε, όμως, αφού γέννησε τον αδελφό μας. Όμως να πούμε ότι είχε τη συμπαράσταση, τη βοήθεια και την αγάπη του πατέρα μας. Πείσμα στο πείσμα, λοιπόν, το είχαν βάλει γινάτι να το κάνουν το αγόρι. Έλεγε η μάνα μας: "Κάποτε θα σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και θα γίνει". Έτσι φτάνουμε στο καλοκαίρι του 1940, σημαδιακό για την οικογένειά μας. Ο πατέρας που ήταν εμπορο-μανάβης, είχε φύγει για το Πήλιο όπου στον Άγιο Λαυρέντιο, ένα χωριό του Πηλίου, θα έπαιρνε μια παρτίδα μήλα. Τότε τα τηλέφωνα στα χωριά ήταν λιγοστά και η επικοινωνία δύσκολη. Η μάνα μας, που ένιωσε τα πρώτα γνώριμα σημάδια μιας νέας εγκυμοσύνης, που τα ήξερε άλλωστε τόσο καλά όσο καμία, έσπευσε αμέσως να τηλεγραφήσει στον Χαράλαμπό της. Η απάντηση ήταν λίγο παράξενη: "Κατίνα μου πρόσεξε καλά. Περάσαμε την αγωνία τόσων θανάτων, χάσαμε τόσα παιδιά. Τώρα πρόσεξε πάρα πολύ, γιατί ο Θεός μού το είπε ότι το παιδί αυτή τη φορά θα είναι αγόρι". Η μάνα μας έκανε τον σταυρό της. Στις 26 Ιουλίου 1940, ημέρα της Αγίας Παρασκευής, γεννήθηκε ο γιος τους, ο Απόστολος. Μέχρι τότε η μάνα μας είχε κάνει μία, δύο δωδεκάδες γέννες και η μία μετά την άλλη ήταν περίπου ίδιες. Αυτή η τελευταία, όμως, ήταν διαφορετική. Έγινε το αγόρι».

Ο Τόλης στην Αίγυπτο

Οι αφηγήσεις της μεγαλύτερης αδελφής του Τόλη Βοσκόπουλου, Παναγιώτας, για τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής συγκλονίζουν. Μιλά με αγάπη για τους γονείς της, για την απόφαση του Τόλη να βρεθεί στο πλευρό της αδελφής του Γκάρυς Βοσκοπούλου στην Αίγυπτο, αλλά και για την άμεση επιστροφή του κοντά στους γονείς του.

«Στον αδελφό μας άρεσε πάρα πολύ που ο πατέρας μας πήγε και τον πήρε αμέσως. Η ξένη γη δεν του άρεσε ποτέ, και τότε και τώρα. Όταν ήρθαν από την Αίγυπτο, πήγε στη σχολή Πάλμερ. Εκείνη την εποχή η Γαρουφαλιά (σ.σ. Γκάρυ) χώρισε από τον άντρα της στην Αίγυπτο και επέστρεψε στην Ελλάδα. Ξεσηκώθηκε τότε να πάει στη δραματική σχολή και να γίνει ηθοποιός. Ο Τόλιος ο οποίος άκουγε τη μάνα μας που έλεγε και ξανάλεγε "εγώ δεν θα τον κάνω μανάβη", μια μέρα τους λέει: "Πατέρα θα πάω και εγώ με τη Γαρουφαλιά στη δραματική σχολή να γίνω ηθοποιός". Εν τω μεταξύ ο αδελφός μου, παλικαράκι πλέον, καθώς ήταν και όμορφος, τα κορίτσια από τότε παλαβώνανε μαζί του. Ο πατέρας μας του είχε πάρει μια κιθάρα και αυτός την έμαθε πολύ γρήγορα και με τους φίλους του άρχισαν τα βράδια στις γειτονιές τις καντάδες. Από φωνή ο αδελφός μου, ε αυτή είναι κληρονομική. Ο πατέρας μας και η μάνα μας είχαν πάρα πολύ ωραίες φωνές. Με τις κανταδίτσες στα κορίτσια άρχισε και το πηγαινέλα με τα κοριτσόπουλα. Εδώ ήταν και το κακό. Όταν το μάθαινε η μάνα μας, γινόταν το σώσε στο σπίτι μας. Φρόντιζε να το μαθαίνει και το σπιτικό του κοριτσιού και τους έστελνε αστυφύλακα».

Ο γάμος με τη Στρατηγού

«Τελειώνοντας τη δραματική σχολή ο Τόλιος είχε αρχίσει να σταδιοδρομεί με μεροκάματο σχεδόν μηδέν. Είχε όμως τον πατέρα που δεν τον άφηνε να στενοχωρηθεί από λεφτά. Τις πρώτες του εμφανίσεις στο θέατρο τις έκανε κοντά στον Μυράτ με το έργο "Το κράτος του Θεού". Ο ρόλος του φυσικά δεν ήταν σημαντικός, μα αυτό που είχε σημασία ήταν η αρχή. Στην επιθεώρηση -αν θυμάμαι καλά- άρχισε με το θέατρο "Μετροπόλιταν" το 1960. Γύρω στο 1964 έπαιξε στα θέατρα "Άλφα", "Διάνα", "Καλουτά", "Ακροπόλ". Εν τω μεταξύ έχει γνωριστεί με τη Στέλλα Στρατηγού. Σε αυτό το διάστημα πήγε στο στρατό σμηνίτης και από τους πρώτους μήνες που στρατεύτηκε παντρεύτηκε με τη Στέλλα Στρατηγού. Όπως μου έλεγε πολλές φορές, μετά από χρόνια, παντρεύτηκε τότε για να μπορεί να είναι με μια γυναίκα και να γλιτώσει από το κυνηγητό της μάνας και του πατέρα. Μου έλεγε ακόμα να μην κάνω και εγώ τα ίδια στους γιους μου γιατί αυτός για το λόγο αυτό έφυγε από το σπίτι και παντρεύτηκε άρον άρον και μικρός μικρός. Μετά το γάμο έμειναν τότε για μερικά χρόνια στο πατρικό σπίτι της Στέλλας, σε μια προσφυγική μονοκατοικία με δύο δωμάτια και κουζίνα, στο Περιστέρι. Λίγο καιρό έμεινε στο θέατρο. Δεν ξέρω πώς ακριβώς πέρασε στο τραγούδι. Πρέπει να ήταν γύρω στο 1965 όταν η Μπελίντα έκανε ένα καράβι κέντρο διασκεδάσεως. Τον πήρε κοντά της, τον βοήθησε και τον προώθησε. Από τότε, σκαλοπάτι σκαλοπάτι -δύσκολα οπωσδήποτε, και κάποτε και οδυνηρά μα και σταθερά- ανέβηκε τη σκάλα της επιτυχίας».

«Ο έρωτας με τη Λάσκαρη»

Η Παναγιώτα Βοσκοπούλου στα απομνημονεύματά της δεν μασάει τα λόγια της. Σταράτα μιλάει για την πολυτάραχη ζωή του αδελφού της, που μαζί συνδεόταν και η δική της, αφού τα δύο αδέλφια υπήρξαν αχώριστα μέχρι που διάφορα περιστατικά «έκοψαν» κάθε επαφή μεταξύ τους. Με γλαφυρή γραφή, η μεγαλύτερη από τα αδέλφια Βοσκοπούλου αναφέρεται και στον έρωτα του αδελφού της με τη Ζωή Λάσκαρη, όταν ακόμα ήταν παντρεμένος με τη Στέλλα Στρατηγού. «Τη Λάσκαρη τη γνώρισε όταν έπαιζαν μαζί στο "Μαριχουάνα Στοπ". Τότε τρελάθηκε ο άνθρωπος. Το παθαίνει αυτό οποιοσδήποτε όταν ερωτευτεί. Αυτό έπαθε όταν γνώρισε τη Ζωή. Και ξέχασε και σπίτι και δουλειά και συνεργάτες και τα πάντα και έφυγε μαζί της. Η Στέλλα η καημένη τότε που έφυγε με τη Δούκισσα, προσπάθησε, έτρεξε, τον "κυνήγησε" και τον κατάφερε να έρθει πίσω. Μα τώρα με τη Λάσκαρη δεν έκανε τίποτα, γιατί κατάλαβε πως ό,τι κι αν έκανε θα ήταν πια μάταιο. Φυσικά και φώναξε και έκλαψε και στενοχωρήθηκε. Μα όταν τελικά χώρισε έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και το ξεπέρασε. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει άλλωστε. Η ζωή συνεχίζεται και είναι τόσο ωραία. Ό,τι πέθανε, πάει πέθανε. Και ο έρωτας του Τόλιου για τη Στέλλα δεν υπάρχει, που θα πει πέθανε. Η Στέλλα το κατάλαβε και το κατάπιε και πια δεν είπε τίποτα άλλο. Πάντως ένα πράγμα είναι βέβαιο: Μπορεί ο έρωτας του Τόλιου για εκείνη να πέθανε, έμεινε όμως η εκτίμηση και η αγάπη του και το ενδιαφέρον του που είναι πάντα ζωντανά για τη Στέλλα. Όσα χρόνια κι αν περάσανε, της το δείχνει με κάθε τρόπο. Για παράδειγμα, ό,τι ώρα και να του πει "Τόλιο έχω ανάγκη από λεφτά", κόβεται και της τα στέλνει. Και είπαμε, έφυγε με τη Λάσκαρη και άρχισε μια ιστορία μαζί της που κράτησε περίπου τρία χρόνια. Τρία χρόνια έρωτας, πάθος και λατρεία. Μα και τρέλα και στενοχώρια και αγωνία. Έρωτας τρελός, λοιπόν, για τη Λάσκαρη. Θεά την έβλεπε και θεά την ένιωθε. Ξανθή αγαπημένη Παναγιά. Πρέπει, όμως, να πω πάλι πως καμιά γυναίκα του, εκτός από τη Στέλλα, δεν του έδειξε αυτή την αφοσίωση, αυτή την αγάπη. Τρία χρόνια με τη Λάσκαρη, λοιπόν, έρωτας και πάθος και έκσταση. Οι εραστές του ονείρου. Του ονείρου που τελείωσε και έσβησε τόσο γρήγορα. Αν εξαρτιόταν από αυτόν, αυτό το όνειρο θα μπορούσε να ήταν ατελείωτο και παντοτινό και πραγματικό. Μα αφού άλλα ονειρευόταν αυτός και άλλα μελέταγε εκείνη, το όνειρο πήρε τέλος. Και μια μέρα βρέθηκε ως συνήθως μόνος, πικραμένος να κλαίει. Ήταν απαρηγόρητος. Είχε κλειστεί στον εαυτό του και δεν ήθελε να βλέπει άνθρωπο. Τόσο πολύ του είχε κοστίσει. Μεταξύ αυτών που του συμπαραστάθηκαν τότε ήταν και η Μαρινέλλα...»

«Ο Τόλιος και η Μαρινέλλα παντρεύονται»

Στα κιτρινισμένα από το χρόνο φύλλα των τετραδίων που άφησε πίσω της, η Παναγιώτα Βοσκοπούλου έγραφε και ζούσε ξανά όσα είχε βιώσει στο πλευρό του αδελφού της. Άλλοτε με πολύ γλυκά λόγια και άλλοτε κατακρίνοντας όχι τον ίδιο αλλά τους ανθρώπους που έζησαν κοντά του παίρνοντας λίγη από τη λάμψη του, γράφει και γράφει και γράφει!

«Σιγά σιγά και λίγο λίγο ο Τόλιος παρηγορήθηκε, η πληγή επουλώθηκε, η συμπαράσταση έγινε έρωτας με τη Μαρινέλλα και μια μέρα έσκασε η βόμβα: "Ο Βοσκόπουλος και η Μαρινέλλα παντρεύονται". Άλλο τραγικό, μεγάλο λάθος. Άλλη μια τραυματική εμπειρία γι' αυτόν. Άλλη μια απογείωση προς τα σύννεφα, απογείωση προς τα ουράνια και τα άστρα. Έρωτας ως τον ουρανό στεγασμένος σε ένα τριάρι διαμέρισμα που ήταν τότε το σπίτι της Μαρινέλλας στο Παγκράτι. Όμως τέτοιοι θεϊκοί, μεγάλοι έρωτες δεν χωράνε στα τριάρια, και πέρασε αλίμονο ο καιρός που "ο Πυγμαλίωνας ήθελε την Γαλατίαν και μία καλύβην". Τότε στη Γαλατία ήταν αρκετή η καλύβα. Τώρα το λιγότερο που θέλει είναι ένα πεντάρι διαμπερές και πολυτελές. Έτσι η τρελή αγάπη του Τόλιου και της Μαρινέλλας μετακόμισε σε μια βίλα πολυτελείας στη Γλυφάδα. Ξανά πάλι αφοσίωση και εγκατάλειψη του εαυτού του, αφού ακόμα και τη δουλειά του και την καριέρα του είχε αρχίσει να παραμελεί. Εδώ πρέπει να πω κάτι που το άκουσα πολλές φορές. Κατά καιρούς πολλοί είπαν πως τον Βοσκόπουλο τον ανέδειξε η Στρατηγού, η Δούκισσα και γενικά οι γυναίκες του. Αυτό είναι λάθος. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Καμιά γυναίκα του δεν τον ανέδειξε ούτε τον βοήθησε καλλιτεχνικά. Λίγο πολύ τον ζημιώσανε. Ο Τόλης είναι ιππότης στις γυναίκες του και αυτό είναι που τον τρώει. Στη Γλυφάδα δεν έμειναν πολύ. Ο Τόλης αγόρασε τη βίλα της Κηφισιάς από τη Ρένα Βλαχοπούλου. Ένα ωραίο και μεγάλο σπίτι που στέγασε την ευτυχία του. Ή να πούμε πιο σωστά, τη δυστυχία του, γιατί πολύ λίγες ήταν οι χαρές μαζί της. Έκανε κοντά της υπομονή οκτώ χρόνια, γιατί εξακολουθούσε να την αγαπά παράφορα και γιατί αγαπούσε σαν δικό του παιδί την κόρη της, την Τζωρτζίνα. Όταν παντρεύτηκε τη Μαρινέλλα, η Τζωρτζίνα ήταν λίγων μηνών, στα σπάργανα, και πάντα ήταν τρελός από αγάπη γι' αυτό το παιδί. Το λάτρευε κυριολεκτικά. Όπως τον άκουσα να λέει αργότερα, όταν έμεινα μαζί του στην καμπάνα, η ζωή με τη Μαρινέλλα ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Και είχε πει μερικές φορές να φύγει, όταν τον έπνιγε το άδικο, μα η υπερβολική αγάπη που είχε και στις δύο τον έκανε να κάνει υπομονή. Υπομονή στην υπομονή άνοιξε την πόρτα μια μέρα, έφυγε και δεν ξαναγύρισε. Από τη Λάσκαρη που έφυγε πήρε μια βαλίτσα ρούχα. Από τη Μαρινέλλα δεν πήρε τίποτα. Ούτε ένα πουκάμισο, ούτε μισό παντελόνι. Μπήκε στο αυτοκίνητό του και έφυγε. Άλλη μια πικρή εμπειρία και τόσο του κόστισε που έπεσε βαριά άρρωστός. Έπαθε γαστρορραγία και χρειάστηκε να πάει στο νοσοκομείο να γίνει καλά. Και άργησε πολύ να συνέλθει. Και σωματικά μπορεί να συνήλθε, γιατί έχει γερό οργανισμό, η ψυχή του, όμως, έμεινε για πολύ καιρό λαβωμένη».

Η ιστορία με την Τζούλια

Τελειώνοντας το πολυσέλιδο ημερολόγιο με τη ζωή του αδερφού της Τόλη, η Παναγιώτα Βοσκοπούλου κάνει ιδιαίτερη αναφορά σε όσα -όπως η ίδια λέει- έζησε με τον αδελφό της και την Τζούλια Παπαδημητρίου, ρίχνοντας ευθείες βολές στη γυναίκα που «δεν τον αγάπησε ποτέ». Αναφέρεται λεπτομερώς στην οικογένεια της Τζούλιας, στην κόρη του Τόλη με την Τζούλια, στις δικαστικές διαμάχες του ζευγαριού καθώς και σε όσα σημάδεψαν τη ζωή του Τόλη τη δεκαετία του '90 και έγιναν ένα μεγάλο τηλεοπτικό σίριαλ που διάρκεσε για μήνες . Μάλιστα, η ίδια πριν κλείσει τα μάτια της και δώσει τα απόρρητα τετράδια-ημερολόγια με τη ζωή του Τόλη, έλεγε: «Αδελφούλη μου γιατί; Γιατί δεν πρόσεξες».

http://www.newspistol.com