Χριστούγεννα με αστεράκια και αστέρια…

Από τη
Λίτσα Νικολάου (Ραδιοφωνική παραγωγός)
Χριστούγεννα με αστεράκια και αστέρια…
Κάποιες εικόνες τις είχαμε συνηθίσει από το παρελθόν. 
Να πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και να ανάβουν δέντρα, καράβια, αλλά και αργότερα να αλλάζει η χρονιά και οι υπεύθυνοι όλων αυτών των εκδηλώσεων να προσπαθούν να κλείσουν μεγάλα ονόματα του τραγουδιού για να κάνουν αυτές τις εκδηλώσεις πιο ελκυστικές και φανταχτερές.
Η αρχή ήταν εντυπωσιακή… Άννα Βίσση και Τόλης Βοσκόπουλος στην Αθήνα, Δέσποινα Βανδή (που λόγω του τραγουδιού της φαίνεται να έχει πάρει εργολάβία τις γιορτές!) και Σάκκης Ρουβάς στη Θεσσαλονίκη, και άλλες πολλές εμφανίσεις που άλλοι θυμούνται και άλλοι προσπαθούν να ξεχάσουν. 
Τότε όμως η κριτική ήταν μια: Για ποιό λογο γίνονται αυτές οι εκδηλώσεις και σπαταλιούνται τόσα χρήματα; Για να γεμίζουν οι πλατείες αλλοδαπούς που τους άκουγαν; Βλέπετε οι Έλληνες δεν «καταδέχονται» να πάνε σε μια τέτοια εκδήλωση, αφού το… στάτους τους τους επιτρέπει μόνο εμφανίσεις σε νυχτερινά κέντρα που οι καλλιτέχνες δίνουν τα ρέστα τους σε μεγάλα σόου.
Ο καιρός πέρασε και μετά από μια ενδιάμεση φάση όπου τα ονόματα «μίκρυναν», οι εκδηλώσεις μειώθηκαν, άλλαξαν κατεύθυνση και για λίγο έχασαν το ενδιαφέρον τους…
Φέτος όμως που η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει κόκκινο και ο κόσμος όχι μόνο δεν έχει λεφτά για μπουζούκια και πίστες, αλλά ούτε και για ποπκορν στο σινεμά, άλλαξαν και οι εκδηλώσεις. 
Σχεδόν σε όλη την Ελλάδα έχει στηθεί έναα χωριό, μια πόλη, μια γωνιά έστω με πρωτταγωνιστή τον Άγιο Βασίλη, αλλά και πολλά αστέρια της εγχώριας σόου μπιζ να κάνουν εμφανίσεις με δωράν συμμετοχή και είσοδο. 
Σήμερα κανείς δεν μιλάει για το κοινό που τους παρακολουθεί, για τα χρήματα που παίρνουν ή για το ποσο αρπαχρή κάνουν. Γιατί; Γιατί όλοι εμείς περιμένουμε με ανυπομονησία τον αγαπημένο μας καλλιτέχνη να εμφανιστεί έστω κι έτσι για να κανονίσουμε να πάμε να τον δούμε με την παρέα μας, κι ας στριμωχτούμε, κι ας περιμένουμε στην ουρά, κι ας…, κι ας… Γιατί μέσα μας ξέρουμε ότι διαφορετικά δεν θα τους βλέπαμε καθόλου. Και κάπου εκεί σταματάει η κριτική…έτσι απλά!
Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί….